Hitster

In de doos van Hitster zit een enorme hoeveelheid aan muziekkaartjes. Aan de ene kant van een kaartje staat een QR-code en aan de andere kant de naam van de artiest, het jaartal van uitgave en de titel van het nummer.

Aan het begin van een potje Hitster krijgt iedereen, of ieder team, een kaartje en draait dat kaartje om zodat het jaartal naar boven ligt. Jij krijgt The Human League met ‘Don’t You Want Me’ uit 1981 voor neus. Dit is het begin van jouw eigen tijdlijn. Dan begint het spel. Iemand anders, de DJ, scant de QR-code van de bovenste kaart van de stapel en via Spotify begint er dan een nummer te spelen. Jij moet dan goed luisteren naar het nummer en het op de juiste plek in de tijdlijn leggen. Is het nummer van voor of na 1981? Denk je dat je de juiste plek hebt, dan draai je de kaart om en controleer je of het inderdaad de juiste plek was. Dat doe je speler na speler, team na team, en de eerste speler, of team, die 10 kaarten in hun tijdlijn heeft liggen, die wint het spel.

Aan het begin is het misschien nog makkelijk, maar hoe langer je tijdlijn wordt, hoe meer kaarten er voor je liggen, hoe lastiger het wordt om het nummer dat je hoort op de juiste plek te leggen.

Dit is dus de basis van het spel en dit kan al heel leuk zijn. Het wordt nog wat leuker met de Hitster-tokens. Iedere speler of team krijgt aan het begin van het spel twee Hitster-tokens. Die kunnen worden ingezet om een nieuwe muziekkaart te trekken, als je een nummertje niet kent. Prima.

Ze worden ook gebruikt om, en ik zie dit eigenlijk als DE manier om Hitster te spelen, muziekkaarten van andere teams te stelen. Oma kent Bruna Mars niet echt goed en denkt dat hij een liedje heeft gemaakt dat voor 1981 is uitgekomen. Jij weet dat dit niet helemaal juist is. Dan mag je ‘HITSTER!’ roepen en een van jouw Hitster-tokens op de plek leggen in Oma’s tijdlijn waar de muziekkaart volgens jouw wel hoort. De kaart wordt zoals altijd omgedraaid en het jaartal verschijnt. Heb je gelijk dan steel je de kaart en leg je deze op de juiste plek in jouw tijdlijn. Je bent weer een kaart dichter bij de tien.

Op deze manier wordt, zoals een goed party betaamd, het spel een stuk interactiever.

Je kunt het spel moeilijker maken door te eisen dat iedereen naast de juiste plek op de tijdlijn ook de naam van het nummer en de artiest goed heeft. Of je kunt, als je echt met muziekliefhebbers te maken hebt, zelfs zeggen dat het exacte jaartal er ook bij moet voordat de muziekkaart in de tijdlijn mag worden gelegd.

Hitster is een partygame dat nog steeds in de categorie kennispellen valt. Het grote verschil is wel dat het basisspel eigenlijk nauwelijks feitenkennis vereist. Je kunt het prima op je gevoel spelen en dat is leuk genoeg. Je hoeft echt niet de hele top 2000 uit je hoofd te kennen.

Op een avond dat Hitster op tafel komt zul je teruggaan in de tijd en daarmee je favoriete nummers terug horen, maar ook de vergeten hitjes, de ‘Herinnert u zich deze nog nog nog..’ momenten, zijn leuk. De verdeling van de jaartallen zit goed in elkaar. Het middensegment voert de boventoon.

De echt fanatiekelingen, die de top 2000 dus wel uit hun hoofd kennen (per jaargang), kunnen hun lol op met de moeilijkere varianten. Heb je alle kaartjes wel gezien, of heb je gewoon zit in Foute Hitjes, dan heb je Hitster Guilty Pleasures.

Je kunt altijd huisregels verzinnen om het voor jouw groep leuker te maken. Bijvoorbeeld, over hoe lang er geluisterd mag worden. Het gaat er uiteindelijk om dat je plezier hebt.

Hitster is dus een heel vermakelijk en gezellig partyspel, dat afhankelijk van de samenstelling van de groep zeker wel op het scherpst van de snede kan worden gespeeld. Wel moet ik opmerken dat, hoewel ze qua regels prima mee kunnen spelen, het echt geen spel voor kinderen is. Als het echt moet kun je ze in je team nemen, maar verwacht geen serieuze bijdrage. Ja Tanja, jouw tienjarige is een echte muziekfanaat, prima, die dus wel, maar in het algemeen dus geen spel voor kinderen.  Hitster is een spel voor volwassenen, en een leuke ook.