Een recensie van The Game: Speel… zolang je kunt!. Een spel van Steffen Benndorf, uitgegeven in Nederland door White Goblin Games.
Recensie:
De spelmechanismen:
Wat kan ik zeggen over de mechanismen? Je moet kunnen tellen en weten wat hoger en lager betekend. Dat kan vrijwel iedereen denk ik en daarom zul je wel begrijpen dat dit spel erg makkelijk te leren en uit te leggen is.
Verhoog de waarde van de ene stapel en verlaag de waarde van een andere, of probeer slim je hele hand weg te spelen door kaarten te spelen die precies een waarde van tien lager of hoger hebben dan de waarde van kaart bovenop. Dit is niet bepaald hogere wiskunde toch? Het concept van The Game lijkt me duidelijk.
Nou goed, snel spelen dan. Dat heb ik dan gedaan en dan kom je er toch achter na aantal malen dat het niet erg moeilijk was om te winnen of het erg goed te doen. Het is wat moeilijker als je met meer spelers speelt en natuurlijk ligt het ook aan de kaarten die je trekt, maar het leek nooit onmogelijk om te winnen.
Het feit dat je de waarde van de kaarten niet mag bespreken voelde nooit als een beperking. Je kan nog steeds erg veel informatie geven zonder het over die bewuste waardes te hebben.
The Game voelt dan ook een als een makkelijk coöperatief spel. Je zult niet altijd winnen, maar, in ons geval, zeker vaker wel dan niet.
En laat makkelijk nou precies datgene zijn wat een coöperatief spel niet moet zijn. ‘Bloed, zweet en tranen’, dat is wat dit type spel je moet geven; huilend naar huis. Nou, dat is hier niet het geval. Dit is voor mij dan ook een groot minpunt en precies de reden dat ik dit maar een middelmatig spelletje vind.
Je moet weten dat ik niets tegen spellen heb met een extreem simpel concept. De auteur van The Game, Steffen Benndorf, heeft bijvoorbeeld twee simpele spelletjes bedacht die ik wel erg kan waarderen, namelijk Qwixx en Qwixx: het Kaartspel. Deze spellen bewijzen dat eenvoudige spellen ook erg leuk kunnen zijn. The Game daarentegen mist een bepaalde spanning.
THE game lijkt me dan ook een beetje overdreven. Laten we het gewoon een spelletje noemen, aardig voor een keer. Conceptueel zit het prima in elkaar, maar het mist het stukje spanning dat een goede coöp nodig heeft.
Het thema:
Je zult geen enkel thema terugvinden in The Game, alhoewel de schedel op de kaarten en de doos misschien anders doet vermoeden.
Het uiterlijk:
Alles ziet er prima uit voor wat het is.
Maar die schedel slaat werkelijk helemaal nergens op. Om te beginnen past het niet bij de doelgroep, families. Maar daarnaast vind ik het ook erg vreemd dat niet een uitgever vraagtekens bij de illustraties zet. Je kan een verkeerde inschatting maken als je de eerste bent die het spel uitgeeft, maar nu blijkt, nadat meerdere uitgevers over de wereld het in hun eigen land op de markt hebben gebracht of gaan brengen, dat ieder van hen dit belachelijk, lugubere, thema op dit spel heeft geplakt.
Maar goed, een pluspunt, de combinatie van rood, zwart en wit (waar ken ik dat van?) ziet er goed uit.
De kwaliteit van de onderdelen:
Gewoon goed.
Het plezier:
Het zal niet als een verassing komen, maar ik vind dit spel niet zoveel aan. Ik heb het al gezegd, maar met The Game is conceptueel niks mis, maar ik vind het gewoon erg saai.
Misschien is het iets voor de mensen die van een potje Patience houden, want dit heeft er een klein beetje van weg. Maar ook Patience heb ik al vele jaren niet gespeeld, want er zien gewoon veel leukere en betere spellen te vinden tegenwoordig.
Dan ga je waarschijnlijk ook niet versteld staan van het feit dat ik, als ik in de jury had gezeten, The Game ook niet had genomineerd voor de Spiel des Jahres prijs.
Je hoeft het niet altijd met alle nominaties eens te zijn, je kan niet alle spellen even leuk vinden, maar ik kan meestal van alle spellen wel begrijpen waarom ze zijn genomineerd. Bij deze kan ik dat echter niet. Er moeten gewoon, en ik weet heel zeker dat er, leukere spellen te vinden zijn die als bordspel ambassadeur kunnen dienen.
