Sea Salt Paper

Als je de bovenstaande beschrijving leest dan kun je zeggen dat ik daarmee honderd spellen zou kunnen beschrijven. Dat is ook zeker zo. Sea Salt & Paper is zo’n spelletje met bekende spelelementen. Daardoor leg je het zo op tafel, heb je het zo geleerd en zo gespeeld. Heel mooi, maar waarom zou je dit spel dan spelen in plaats van die andere negenennegentig spellen?

Dat probeer ik hier uit te leggen.

Sea Salt & Paper is een setjes-verzamel-spel. Je verzamelt kaarten die bij elkaar horen en scoort daarmee het bijbehorende puntenaantal. Het spel duurt een x-aantal ronden, totdat een speler meer dan een bepaald aantal punten behaald heeft. De speler met de meeste punten wint.

Same old, same old.

Er liggen drie stapels op tafel. Er zijn twee open aflegstapels en er is een trekstapel. In je beurt neem je de bovenste kaart van een van de aflegstapels op hand. Of je trekt de bovenste twee kaarten van de trekstapel, kiest er een van om op hand te nemen en legt de andere kaart op een van de twee aflegstapels.

Een interessant spelelement. Jij bepaalt dus ook welke kaarten beschikbaar zijn voor andere spelers om te pakken. Dit, twee aflegstapels, is een heel klein beetje anders, maar zeker niet wereldschokkend.

Dan begint het eigenlijk. Je hebt kaarten die je in setjes kunt uitspelen. Vissen, krabben, bootjes en de combinatie haai/mens. Deze kaarten geven je niet per se heel veel punten, maar als je ze uitspeelt dan mag je een bonusactie doen. Dat is leuk. Een extra kaart van de trekstapel pakken, een extra kaart in een van de aflegstapels zoeken en pakken, een kaart uit de hand van je tegenstander grissen, of zelfs een hele beurt extra.

Dit spelelement is al erg geinig. Voor welke setjes ga ik, en wanneer speel ik ze uit om daarmee de bonus te activeren? Deze setjes geven je dus extra acties, maar ze geven je tegenstanders ook een klein inzicht in hoeveel punten je hebt in een ronde, en dat is belangrijk voor als je LAATSTE KANS wil uitroepen (daarover later meer).

De andere kaarten horen ook tot een bepaald setje, maar in principe hou je die gewoon op hand totdat de ronde eindigt en er wordt gescoord. Er zitten bijvoorbeeld drie pinguïns in het spel. Heb je er eentje dan is die een punt waard. Heb je ze alle drie, dan is de set 5 punten waard. Je hebt ook een kaart die je punten per bootjeskaart geeft. Van de inktvissen zijn er meer van in het spel en kun je er dus meer verzamelen, wat weer voor meer punten zorgt. Een de meermin geeft je punten per kaart in je meest aanwezig kleur.

Elke kaart heeft dus ook een kleur, niet elke kleur zit er evenveel in, en per meermin krijg je dus punten voor de kleur waarvan je de meeste hebt. Vier gele kaarten, het maakt niet uit of de kaarten uit je hand komen of je ze eerder uitgespeeld hebt op tafel, leveren vier punten op aan het einde van een ronde.

Dit setjes verzamelen is ook niet bijster innovatief wat mij betreft. Er komt wat geluk bij kijken, maar niet zoveel tot het willekeurig aanvoelt. Je maakt kleine keuzes, maar hoe klein ook, het zijn nog steeds keuzes. Je probeert je kansen te spreiden en deze kansen op het juiste moment benutten.

Wat het origineel maakt, vind ik, dat is het push-your-luck element dat aan het spel is toegevoegd. Dit zie je op twee manieren terug. Aan de ene kant heb je meerminnen. Er zijn er vier in het spel en als je ze allemaal weet te bemachtigen in een ronde, dan win je het spel. Nice.

Daar zit een beetje push-your-luck in, want heb je er maar drie en net de verkeerde kaarten, qua kleur, dan leveren de meerminnen niet heel veel punten op.

Het grootste push-your-luck element zit ‘m in het feit dan iemand het einde van een ronde moet aankondigen. Heeft iemand zeven punten, handkaarten plus kaarten op tafel, dan mag die twee dingen doen. Die speler mag STOP roepen. De ronde eindigt en iedereen scoort punten voor hun kaarten.

Diezelfde speler mag ook LAATSTE KANS roepen. Dan voert elke andere speler nog een beurt uit en berekent iedereen hun puntenaantal.

Heeft de speler die LAATSTE KANS riep de meeste punten die ronde, dan heeft deze speler de weddenschap gewonnen en krijgt die dat puntenaantal, plus de kleurbonus (punten per kaart in je meest aanwezig kaartkleur). De ander spelers krijgen alleen hun kleurbonus. Hun punten voor setjes kaarten gaan dus verloren.

Heeft de speler die LAATSTE KANS riep niet de meeste punten, dan heeft die de weddenschap verloren en scoort die speler juist alleen hun kleurbonus. De andere spelers scoren wel gewoon punten voor setjes kaarten.

Dit mechanisme daagt spelers dus uit om soms wat risico te nemen. Om dit risico te beperken moet je de andere spelers goed in de gaten houden, maar je weet nooit precies wat iemand op handen heeft. Jij kan een ronde eindigen, maar dat kunnen de andere spelers ook. Dit maakt het spannend.

Je verzamelt dus kaarten, probeert jouw hand en het aanbod een beetje te sturen met de keuzes die je maakt en op een bepaalt punt in een ronde moet je voor jezelf inschatten wat het juiste moment is om een einde van een ronde in te luiden. Wil je de controle houden over jouw puntenaantal, dan zul jij de ronde moeten eindigen. Is dit wel het juiste moment, of kun je nog meer uit een ronde halen? Met het risico dat doordat je net een beurt langer wacht een andere speler LAATSTE KANS roept.

Na elke ronde wordt gekeken of een puntenaantal is overschreden. Zo ja, dan wint de speler met de meeste punten het spel. Nee, dan worden alle kaarten geschud en begint een verse ronde.

Sea Salt & Paper is klein spelletje met snelle beurten, leuke interactie en het ziet er ook nog eens heel origineel uit met de afbeeldingen van verschillende origami figuren. Een aanrader.