In Mycelia, een spel van Daniel Greiner en Ravensburger, draait het om paddenstoelen. Breng de magische dauwdruppels uit je bos naar de Tempel van het Leven, staat er op de achterkant van de doos. Wie dat het snelste doet, die wint.
Mycelia is een deckbuilding spel. Een spel waar je begint met dezelfde paddenstoelkaarten als de andere spelers en gedurende het spel betere paddenstoelkaarten koopt met als doel als eerste al de dauwdruppels van jouw spelersbordje af krijgen.
Laat ik even beginnen met een paar korte plus- en minpunten en daarna zal ik wat meer over het spel vertellen.
Mycelia is een familiespel. Het speelt vlot. De beurten zijn kort. De fantasierijke paddenstoelenplaatjes zijn mooi en leuk om te zien. Het thema daarentegen sijpelt eigenlijk nauwelijks door in het spel. Het is moeilijk om de illustraties en de thematische verhaaltjes op de kaarten te koppelen aan de acties op de kaart en in het spel. Het is erg abstract. Geen probleem op zich, maar goed om te weten.
Daarnaast heb ik wat vraagtekens bij de productiekeuzes. De doos is gewoon van slechte kwaliteit. Daarbij is het kartonnen apparaat dat de Tempel van het Leven zou moeten voorstellen compleet overbodig. Denk dus niet, als je de achterkant van de doos ziet, dat het ding iets toevoegt aan het spel. Nee, het enige wat het doet, is een dobbelsteen rollen. Ja, mensen, daar is gewoon een boom voor gekapt.
Goed, ik zei al dat het spel lekker weg speelt. Iedereen heeft een bordje dat bestaat uit verschillende vakjes in verschillende kleuren. Iedere speler legt aan het begin van het spel op dezelfde vlakjes dezelfde hoeveelheid druppels. Je trekt drie kaarten van je eigen trekstapel en het spel kan beginnen. In je beurt speel je de drie kaarten uit, koop je nieuwe kaarten, activeer je actietegels en aan het einde van je beurt trek je weer drie nieuwe. Dat is het. Lekker simpel.
De basiskaarten waarmee iedereen start zijn eenvoudig. Je kunt een druppel bewegen uit een specifiek gebied, of je krijgt wat bladeren. Met die bladeren kun je wel nieuwe kaarten kopen. Die kaarten hebben wat ingewikkeldere acties, zoals het direct verwijderen of bewegen van druppels als je aan specifieke voorwaarden voldoet, of gewoon betere acties, zoals meer bladeren krijgen of meer bewegen. Ook kan het zijn dat je nieuwe actietegels krijgt die je later kunt activeren. Ietsje moeilijker dus, en niet altijd is de actie even duidelijk bij een eerste blik op de iconen, maar nog steeds geen hogere wiskunde.
Je doel is om de druppels naar het portaal op je bordje te bewegen, of direct van je bord te verwijderen met de acties op je kaarten. Dan verplaats je ze naar de tempel. Is de tempel vol, dan wordt deze rondgedraaid en rollen de druppels en de dobbelsteen die er ligt zo over tafel. Heel leuk, maar totaal onzinnig als je het mij vraagt. Het enige wat dit bewerkstelligt is dat het plaatje op de dobbelsteen aanwijst in welk gebiedje iedereen een nieuw druppeltje moet leggen.
Je beweegt je druppels beurt naar beurt over en van jouw spelersbord. Zo snel mogelijk, want ben je de eerste die een leeg bordje voor zich, dan ben je de winnaar.
Mycelia is een geslaagd familiespel. Ten eerste, omdat het er leuk uitziet. De acties zijn eenvoudig, dus je kan het met iedereen spelen. Het deckbuilding element vind ik er aardig uitkomen, maar voor de echte fans van het genre misschien niet aanwezig genoeg. Uit ervaring blijkt dat je met twee à drie goede aankopen en een kleine trekstapel al heel ver komt. Zeker verder dan de spelers die heel veel tijd besteden aan het kopen van veel kaarten en uiteindelijk een flinke trekstapel hebben. Twee dure en sterke kaarten is in dit spel zo veel beter gebleken dan heel wat goedkopere en zwakkere kaarten. Dit resulteerde er soms in dat bij de lagere spelersaantallen het aanbod, de kaartenmarkt, al vrij snel in het spel nauwelijks wordt aangeraakt en dat zorgt ervoor dat de meeste kaarten uit het spel niet op tafel komen.
Ik denk ook dat, voor een familiespel en daarbij ook zeker voor een racespel, er te weinig interactie in het spel zit. Je hebt echt nauwelijks iets met elkaar te maken. Er zitten wat kaarten in die je tegenstanders iets geven als jij die kaarten uitspeelt, dat is waar. Ook kan je wel wat kaarten wegkopen voor de neus van een ander. Maar, qua race, is het toch meer echt meer een kwestie van een grote ademteug, kop onderwater en zwemmen maar. Als je de kant aantikt zie je wel of je gewonnen hebt.
Goed, Mycelia een vermakelijk spel dat qua uiterlijk, regels en qua snelheid goed in de familiespellencategorie past. Misschien dat deze doelgroep zich ook helemaal niet zal storen aan de Tempel constructie die er puur voor de show staat en juist kirrend aan tafel zit als de druppels over tafel vliegen.
Ik heb me een aantal maal prima vermaakt met het heen weer schuiven van de blauwe dauwdruppels, maar ik denk wel dat het spel net dat beetje pit mist om echt lang mee te gaan.
In bovenstaande schaal is 1 ster ‘helemaal niet leuk ‘, 4 sterren ‘neutraal’ en 7 sterren ‘extreem leuk’.
Deze spelbespreking is geschreven na het spelen van 4 potjes van het besproken spel.
