Torenhoge wolkenkrabbers, gele taxi’s & Wall Street. Manhattan is misschien toch wel het eerste waar we aan denken als we aan New York denken, of misschien zelfs wel als we aan de U.S.A. denken.
Andreas Seyfarth maakte er in 1994, zo dat is lang geleden zeg, een spel over, het won gelijk de prestigieuze Spiel des Jahres prijs en dit jaar heeft 999 Games het spel opnieuw uitgegeven in een nieuw jasje.
Het is een spel waar je zelf gebouwen van vele verdiepingen hoog bouwt. Elke speler begint met gebouwdelen van 1, 2, 3 en 4 verdiepingen. Het spel bestaat uit een aantal ronden, afhankelijk van het aantal spelers, en elke ronde kies je vooraf welke gebouwdelen je wilt gebruiken die ronde. Hoeveel je mag kiezen hangt ook een beetje van het aantal spelers af. Vier of zes delen.
Op het bord staan zes delen van de wijk Manhattan. Allemaal een drie bij drie raster, bestaande uit negen vakjes. In je beurt mag je een gebouwdeel in een van de gebieden zetten. Je mag zelf kiezen welk gebied, maar waar op een van de negen vakken wordt bepaald door een actiekaart die je uit je hand speelt.
Je mag op een leeg vlak bouwen. Je mag jouw gebouwdeel ook op een ander gebouw zetten. De enige regel is dat jij in dat gebouw, nadat je jouw gebouwdeel erop hebt gezet, evenveel of meer verdiepingen hebt dan de vorige eigenaar van het gebouw. De eigenaar van een gebouw is de speler die zijn of haar gebouwdeel bovenop heeft staan.
Als iedereen, in beurtvolgorde, alle gebouwdelen voor die ronde heeft geplaatst door elke keer een actiekaart uit spelen en weer bij te trekken tot vier actiekaarten op hand, dan vindt er een scorefase plaats.
De eigenaar van het hoogste gebouw in heel Manhattan krijgt drie punten. Voor elk van de zes deelgebieden wordt gekeken wie de eigenaar is van de meeste gebouwen en die speler krijgt twee punten. Daarnaast krijgt elke speler nog een punt per gebouw waarvan hij of zij eigenaar is.
Na vier of zes rondes en dus ook vier of zes scorefases, afhankelijk van het aantal spelers, is het spel ten einde en wint de speler met de meeste punten.
Ik moet zeggen dat ik dit echt wel een leuk spel vind. Het heeft enorm simpele regels, speelt lekker weg en bevat toch heel wat interessante keuzemomenten.
Het heeft vooral een goede mix van geluk en strategie. Het geluk zit hem vooral in de actiekaarten die je trekt. Soms heb je net niet die kaarten die je, in jouw optiek, nodig hebt en soms trek je precies die kaart waardoor je een gebouwdeel kunt neerzetten op een voor jouw tegenstander vervelende plek en voor jou zelf natuurlijk een topplek.
Ook is het best lastig om vooraf te moeten bepalen met welke gebouwdelen je in een ronde gaat spelen. Je weet immers niet precies welke hoogte je van pas gaat komen die ronde.
Maar ik vind dat eigenlijk helemaal niet erg, want in principe heb je per kaart die je uitspeelt nog steeds heel veel keuzes je hebt vier actiekaarten keer zes regio’s op het bord keer het aantal type gebouwdelen die je nog in je voorraad hebt liggen. Dat lijkt mij genoeg keuzes, toch? Goed, je wordt natuurlijk wel beperkt door of je een gebouw wel of niet legaal op een ander gebouw kunt plaatsen, maar eigenlijk doet elke keuze er echt toe.
Het enige minpuntje dat ik kon vinden is dat ik het soms lastig vond om in een oogopslag te zien hoeveel verdiepingen elke speler nu had. Met een bepaalde lichtinval mengen de kleuren van de opgestapelde torens zich een beetje en is het niet snel duidelijk of je nu wel of niet legaal een gebouwdeel van een bepaalde hoogte op dat gebouw te plaatsen.
Manhattan is dus een leuk familiespel waar je, doordat je telkens de controle over gebieden of gebouwen van elkaar overneemt, echt interactief met elkaar bezig bent. Luchtig vermaak in een kleurrijk jasje.
