Reiner Knizia
Annette Nora Kara
999 Games
2 - 4
30 - 60 minuten
8+
Al jaren zijn we op zoek naar deze verloren steden. Reiner Knizia heeft er meerdere spellen aan gewijd. Hij was zelfs zo vastberaden, en wanhopig wellicht, ze te vinden dat hij een uitstapje maakte naar de Keltische mystiek. Bij 999 Games kun je nu weer naar hartenlust zoeken naar deze vijf verloren steden.
Wat is leuk?
- De Basisconcepten zijn eenvoudig uit te leggen en werken hetzelfde als in Lost Cities het tweepersoons kaartspel. Je legt kaarten per kleur op volgorde van laag naar hoog. Elke kaart die je neerlegt representeert een etappe in jouw expeditie naar een Lost City. Speel een kaart. Pak een kaart. Simpel.
- Het leuke van het bordspel is dat je de stapjes ook werkelijk op een bord zet. Je ziet dus, buiten de leuke illustraties op de kaarten, waar je naartoe reist.
- De interactie in het spel zit hem vooral in drie dingen. Ten eerste kun je een kaart afleggen in de markt en daarna een kaart uit de markt of blind van de trekstapel pakken. Je bent continu aan het kijken welke kaarten je aflegt en of je daarmee jouw tegenstander(s) juist helpt of niet. Ten tweede liggen er fiches op de verschillende sporen, elke ronde is dit anders, en twee van de drie soorten fiches blijven gewoon liggen, maar de artefacten zijn voor de persoon die als eerste op die plek aankomt. Die artefacten verzamel je gedurende het hele spel en zijn aan het einde, als je er genoeg hebt verzameld (heel) veel punten waard. Je bent dus elke ronde aan het kijken waar die artefacten liggen en je racet er naar toe. De derde manier van interactie, en zoals je ziet wordt er niet echt gepest in het spel, is het spelen met het einde van de ronde. Op elk van de sporen staat een grens afgebeeld en als vijf poppetjes die grenzen hebben gepasseerd is het spel ten einde. Als jouw poppetje de vijfde is en in de buurt staat van zo’n grens kun je dus het einde van een ronde express uitstellen of juist meteen een ronde eindigen.
- Ook een leuk element in het spel is dat je kleine en grote ontdekkingsreizigers hebt. Elk poppetje kan aan een expeditie beginnen. De eindpositie op een spoor is een x-aantal punten waard. Je begint met negatieve punten en je eindigt flink in de plus. De grote reiziger verdubbeld de punten die je voor een spoor krijgt. Dit voegt een geluks-beproef element aan het spel toe. Je weet immers nooit precies of je het goed gaat doen op een bepaald spoor als je aan een expeditie begint.
Wat is minder?
- In vergelijking met het tweepersoons kaartspel, en zelfs als je het bordspel met zijn tweeën speelt, is het bordspel minder spannend. Het is minder een nek aan nek race waar je elkaar continu van de baan af probeert te duwen door het uitspelen van jouw kaarten slim te timen en de juiste kaarten voor je tegenstander achter te houden. Het bordspel is wat relaxter. De kaarten zijn in grotere getalen aanwezig, twee per stuk. Pas bij het volle spelersaantal krijg je een beetje van het gevoel van het kaartspel terug, al is het nog steeds wat makkelijker te zien wat de staat van het spel is. Je haalt met zijn tweeën wel kaarten uit het spel voordat je begint, maar toch voelde ik niet diezelfde -zweet op je voorhoofd- spanning die je terugvindt in het kaartspel.
Wat maakt het spel speciaal?
- Het unieke selling point? Poe. Nee, Lost Cities - het bordspel voelt niet uniek aan. Is het alleen maar omdat er ondertussen al weer heel wat verschillende variaties op hetzelfde spelidee uit de hoge hoed van Reiner Knizia zijn gekomen. Wel speelt het gewoon lekker weg, ziet het er kleurrijk uit en biedt het voldoende tactische uitdaging. Een prima familiespel dus.
Conclusie
7/10
