Soms kijk je naar de voorkant van een spel en dan zeg je tegen jezelf: ‘Goh. Ja. Het kan. Het had ook anders gekunt, maar dit kan ook.’ Alarún, uitgegeven door Waterfall Games en bedacht door Ruben Dijkstra en Ruurd Lammers, is zo’n spel.
Alarún neemt je mee naar oude tijden. Een tijd van druïdes, kruiden en magische drankjes. Niet alleen het thema neemt je mee naar oude tijden, de illustraties en de spelmechanismen van Alarún voelen ook wat ouderwets aan.
De illustratie op de voorkant is, op zijn zachts gezegd, wat ouderwets en roept nu niet meteen ‘koop mij!’. Zonde.
Je hebt gelijk, dit is dit beslist niet de meest positieve manier om een stukje over een spel te beginnen, maar hiermee heb ik wel al het negatieve uit de weg geruimd wat mij betreft.
Ja, Alarún is een nieuw spel uit de oude doos en dat betekent voor mij eigenlijk gewoon een spel zonder poespas. Je verzamelt ingrediënten door kaarten uit je hand te ruilen met die uit het aanbod op tafel. Ben je tevreden over de ingrediënten in je hand, die van een bepaald type en kleur zijn, dan pas je en aan het eind van een ronde leg je deze kaartjes aan in je rooster van vijf bij vijf kaarten.
Uiteindelijk heb je een vol rooster, vijf bij vijf kaarten dus, en ga je per rij en kolom kijken of je, ononderbroken door andersoortige kaarten, ingrediënten van dezelfde kleur of type hebt liggen. Hoe meer van hetzelfde, bijvoorbeeld vijf paddestoelen of vijf rode ingrediënten, hoe meer punten.
Trouwens, de ingrediënten vind ik wel wel leuk getekend, het is gewoon die druïde op de voorkant, die het ‘m doet, of juist niet doet.
De regels van Alarún zijn dus simpel. Je verzamelt ingrediënten en probeert ze optimaal voor je neer te leggen. Er is wat interactie, want je wil natuurlijk geen ideaal ingrediënt voor een ander achterlaten. Ook is het zo dat als iemand past het einde van de ronde wordt veroorzaakt en diegene die past ook de persoon is die de volgende ronde begint, wat belangrijk is, want dan heb je eerste keus uit het nieuwe aanbod. Je bent aan het puzzelen, een beetje ruimtelijk denken en aan het inschatten wat de kans is dat een bepaalde kaart, die blauwe veer die je nodig hebt, nog bij jou terecht kan komen.
Goed, het spel speelt lekker snel weg, heeft toch voldoende interessante beslissingen, zonder dat de regels ingewikkeld worden en daardoor kan een hele grote groep mensen het zo uit de kast pakken. Pak Alarún dus gewoon mee als je het een keer tegenkomt.
In bovenstaande schaal is 1 ster ‘helemaal niet leuk ‘, 4 sterren ‘neutraal’ en 7 sterren ‘extreem leuk’.
Deze spelbespreking is geschreven na het spelen van 6 potjes van het besproken spel.
