Ik heb in de afgelopen week twee avonturen van Rutger, Thomas en Paco tot me genomen. Dit zijn twee jeugdboeken die zijn geschreven door Thomas van Grinsven en Rutger Vink. Het eerste avontuur heet De Magische Halsband en het tweede avontuur heet De Tijdmachine.
De boeken gaan over het koppel Rutger en Thomas, hun hond Paco en de avonturen die ze beleven. Precies zoals de titel zegt eigenlijk. Het zijn twee Youtubers (ook in het echt). Op een dag krijgen ze een mooie doos en zoals twee volleerde Youtubers betaamd pakken ze die natuurlijk uit voor de camera. Er zitten heel wat geinig speeltjes in voor hun witte, pluizige hond Paco. Het belangrijkste dat uit de doos komt is een halsband. Vanaf het moment dat ze die bij Paco omdoen gaat ze zich vreemd gedragen. Op een goed moment verdwijnt Paco zelfs en gaan Rutger en Thomas op zoek.
Ik kan dit boek, of deze serie, met vele verschillende petten op bespreken. De Nederlandse Kinderjury heeft het eerste deel, De Magische Halsband, beloond met een prijs in de leeftijdscategorie 6 t/m 9 jaar, en er zijn bakken en bakken van verkocht, dus in zekere zin heeft de doelgroep daarmee duidelijk gesproken. Het lijkt me het meest waardevol dat ik deze serie dan bekijk vanuit mijn eigen ogen, een volwassen dertiger. Al ben ik wel vader van twee jongens die in leeftijdscategorie van dit boek, om zelf te lezen of te worden voorgelezen, vallen.
Het woord dat De Magische Halsband wat mij betreft typeert is: flauw. De (woord)grappen zijn heel flauw en op volwassen gericht, want welk kind van 6 heeft zo even alle spreekwoorden paraat, weet wat ze betekenen en begrijpt dan ook dat ze in een andere context iets anders kunnen betekenen. Of dat dan grappig is, dat is de vraag. De humor in dit boek, je moet ervan houden denk ik.
Daarnaast vind ik het verhaal ook erg flauw. Heel zoetsappig. Zelden spannend en zelden origineel. Het komt er eigenlijk op neer dat er een slechterik is die iets slechts wil doen, omdat hij slecht is, en iemand anders roept ’Ja, maar dat is stom’ en het verhaal eindigt met een ‘Oh ja, je hebt wel gelijk ook. Het is best stom.’
Goed, ze geven zelf ook aan dat ze het belangrijk vinden dat een niet hetero-stel (of persoon) vaker de hoofdrol moet spelen in een jeugdboek. Dat is het ook. Zeker belangrijk. Ik vind het wel jammer dat de uitwerking ervan wat te wensen overlaat. In de zin dat ik de karakters wat nietszeggend vind. Het is eigenlijk een persoon ‘rutgerenthomas’, want wissel de namen Rutger en Thomas om in het boek en je zult er niets van merken.
Hoewel de schrijfstijl ook niet heel spannend is, zorgen de korte zinnen, korte hoofdstukken er in ieder geval voor dat je zo door het boek heen bent. Dit maakt het, samen met de plaatjes, een aantrekkelijk boek voor wat jongere kinderen. Ik kende ze zelf niet, ik behoor ook niet tot de doelgroep, maar ik kan me ook goed voorstellen dat het erg leuk is om je favoriete Youtubers terug te vinden in een boek.
Als je eerste boek een succes is, dan komt er een tweede. Dit tweede boek heet De Tijdmachine en gaat over Rutger, Thomas en Paco die door de listige Professnor, dezelfde schurk uit het eerste deel, een tijdmachine in worden gelokt. Flits, boem, naar een andere tijd. Oh nee, hoe lossen ze dat nu weer op?
Het is je standaard op hol geslagen tijdmachine verhaal. We gaan als de bliksem van het ene tijdperk naar het andere. Dit spreekt natuurlijk tot de verbeelding, zeker bij jongere kinderen, maar ik, met die ouwe-zure-dertiger-pet op, vind het erg makkelijk allemaal.
Over De Tijdmachine heb ik verder hetzelfde te zeggen als over het eerste deel. De woordgrappen zijn nog steeds overvloedig aanwezig. Te overvloedig. Hoeveel woordgrappen kun je maken met de woorden kat en hond erin? Nog steeds ben ik geen fan van de schrijfstijl. Het gaat rap, leest snel, maar daar is alles ook mee gezegd.
Concluderend, nu ik deze twee avonturen van Rutger, Thomas en Paco zo kort op elkaar tot me heb genomen, denk ik dat ze vooral erg leuk zijn als je die twee gasten en hun hond al kent. Je kijkt hun filmpjes en je zet elke keer in de commentaren dat je Paco zo schattig vind (en ja, dat vind ik ook), dan is het natuurlijk heel erg tof als je daar een boek over kan lezen. Deze boeken zijn voor dus voor fans. En blijkbaar zijn ze met veel. Als deze boeken als katalysator (Kijk, een woordgrap over katten. Hij klopt niet helemaal, maar ik maak hem wel.) worden gebruikt voor het maken voor een echte lezer, dan is dat natuurlijk helemaal top.
Ken je ze niet, zoals ik, dan weet ik het nog niet. De schrijvers hebben mij in ieder geval niet omvergeblazen met hun verhalen. Kan dat nog komen. Zeker. Zijn er op dit moment betere, mooiere, leukere, meer bijzondere boeken voor die leeftijdscategorie te krijgen. Absoluut.
