The Mind, ontworpen door Wolfgang Warsch en in Nederland uitgegeven door White Goblin Games, is een nieuw spel die uit hetzelfde vaatje tapt als een spel als The Game. Je probeert met zijn allen, coöperatief, genummerde kaarten op volgorde te leggen, van laag naar hoog. The Mind voegt hier een heel geinig element aan toe. Communiceren met elkaar doe je namelijk alleen met je geest, je gedachten, your Mind. Worden jij en je medespelers 1 Mind en verslaan jullie het spel?
The Mind wordt over verschillende levels gespeeld. De hoogte van het level bepaalt ook hoeveel kaarten elke speler op hand heeft. In level 1 heb je dus maar een kaart op hand en in level 8 moet je er acht uitspelen. In de stapel kaarten waarmee gespeeld wordt zitten kaarten met een waarde van een tot honderd. Het doel is om gezamenlijk de kaarten in het midden van de tafel op volgorde te leggen. Het lastige is dat je niet kunt praten en je zult, vooral door goed naar elkaar te kijken en elkaar goed in te schatten, als groep moeten bepalen wie aan de beurt is om een kaart op te leggen. Je begint het spel als team met een een aantal levens en een aantal ninja sterren, ik vertel zo wat deze doen, en elke keer als iemand een kaart speelt die niet correct is, dan verlies je een leven. Ben je al je levens kwijt, dan verlies je het spel. Voltooi je level 12, hierin heeft elke speler dus twaalf kaarten op hand, dan win je het spel.
Je verliest dus een leven als iemand 23 op een kaart met waarde 20 gooit terwijl een andere speler de 21 nog op hand heeft. Dan worden de illegale kaarten afgelegd, verlies je een leven, en wordt er gewoon doorgespeeld. Heeft iedere speler zijn handkaarten uitgespeeld, dan ga je naar het volgende niveau en krijgt elke speler weer nieuwe handkaarten, nadat alle kaarten weer geschud zijn. Soms krijg je een bonus als je een level haalt. Dit kan betekenen dat je een extra leven erbij krijgt of een shuriken, een ninja ster.
Die sterren zijn best handig. Als je als speler denkt dat het fout gaat, roep je ‘Stop!’ en dan kun je met zijn allen je hand in het midden van de tafel leggen om weer even tot elkaar te komen. In stilte natuurlijk.
Een andere mogelijkheid die je hebt als je even geen idee meer hebt wie wat voor kaarten iedereen op hand heeft is om je hand op te steken. Dit betekent dat jij gebruik wil maken van een van de ninjasterren. Als een andere speler dat ook wel een goed idee vindt, dan steekt die ook zijn hand op. Als alle spelers hun hand opsteken, en echt alleen dan, wordt een van de beschikbare ninjasterren afgelegd. Daarna legt elke speler zijn laagste handkaart af. Dit zegt dus iets over de hoogte van de andere kaarten die de spelers op handen hebben. Legt iemand een 87 af, dan weet je dus dat deze speler voorlopig geen kaarten hoeft op te leggen (als er nu bijvoorbeeld een 17 in het midden van de tafel ligt), want de rest van zijn kaarten heeft een hogere waarde. Legt iemand een 23 af, dan zou het kunnen dat zij nog meer relatief lage kaarten op hand heeft, maar het zou dus ook zomaar kunnen zijn haar 23 veruit haar laagste kaart was en de rest van haar kaarten 80 of hoger zijn. Een ninjaster lost dus niet alles op, maar het kan je wel even helpen om wat dingen duidelijk te krijgen. Plus, je hebt weer even wat kaarten weggespeeld zonder enige kans dat je een leven verliest.
Je zult dus vooral door elkaar goed in de ogen te kijken, te wachten, te pijlen, je kaarten uit moeten spelen, want je mag elkaar geen signalen geven. Niet met je linker oog knipperen als iemand mag spelen en je rechter neusgat bewegen als dat niet mag, bijvoorbeeld. Je zult op je gevoel af moeten gaan en dit is vrij lastig kan ik je vertellen. Ik heb The Mind met meerder groepen gespeeld en nog nooit het hoogte level voltooid. Het leuke van het spel is dat je, doordat je niet met elkaar mag praten of op wat voor manier dan ook mag duidelijk maken wat je op hand hebt, veel zuchten van verlichting zult horen aan tafel. Zeker als je, verdeeld over meerdere spelers 71, 72, 73 en 74 op handen hebt. Daarbinnen kan erg veel fout gaan en het voelt dus extra euforisch als het goed gaat. Andersom werkt het natuurlijk hetzelfde. Jij hebt 56 en 57 op hand en probeert ze gelijk na elkaar te spelen, maar je bent net een paar milliseconden te traag en een andere speler speelt in al zijn enthousiasme zijn 59, omdat hij vond dat de kans erg klein was dat er iets tussen die kaart en de 56 zou zitten. Dat is een handen in het haar momentje. Op een leuke manier.
The Mind is een spannend spel. Het verschil met The Game, waar je eigenlijk ook niet mag praten over de kaarten die je hebt, is vooral dat je tijdens het spel geen mogelijkheid hebt om een gespeelde kaart te corrigeren. Bij The Game heb je meerdere stapels waar je kaarten op mag leggen en je hebt nog de mogelijkheid om een stapel met tien te verhogen of te verlagen als je een keer een minder ideale kaart op hebt moeten spelen. The Mind is wat onverbiddelijker. De kaart die je speelt is goed of fout en je verliest een leven als het laatste het geval is. Dit zorgt voor heel wat zweetdruppeltjes op je voorhoofd. ‘Kan ik spelen? Niet? Wel? Nee? Ja, misschien toch?’ Stalen zenuwen heb je nodig.
Het is natuurlijk een gimmick, dat niet mogen praten en sommige spelers zullen misschien een beetje lacherig of giebelig doen als je in de eerste ronde elkaar diep in de ogen moet kijken, maar het is echt wel een gimmick die werkt. Je krijgt op geen andere manier deze sfeer aan tafel.
The Mind krijg je met iedereen gespeeld. Het speelt snel, is dus erg spannend, en het is, doordat de eerste indruk vaak is dat getallen op volgorde leggen vreselijk eenvoudig is en dat dit uiteindelijk toch wat moeilijker is dan het lijkt, zeer verslavend. Zonder nadenken, een aanrader, The Mind.
