Hijskranen, stijgers en cementwagens. Stamp een stad uit de grond in Sprawlopolis, een spel in een klein doosje van Steven Aramini, Danny Devine, Paul Kluka en Quined Games.
Elke kaart in Sprawlopolis, er zitten er achttien in het spel, is tweezijdig. Op de ene kant staan manieren om punten te scoren en daarbij een getal in de linker bovenhoek. Denk aan punten voor wegen die van het ene naar het andere park lopen, of punten per winkel aan de rand van je stad.
Aan de andere kant is de kaart in vieren verdeeld met op elk deel een illustratie van een stadsgebied, zoals een park, een woonwijk en een industriegebied. Door die stad lopen wegen. In elk spel draai je drie kaarten open naar de scorekant en de rest wordt op een stapel in het midden van de tafel gelegd. De getallen op de drie scorekaarten worden bij elkaar opgeteld en dat is de doelscore.
De combinatie van scorekaarten is elk spel weer anders. Dit zorgt ervoor dat je elk spel andere uitdagingen hebt en elk spel heeft ook zo zijn eigen moeilijkheidsgraad. De scorecondities met lagere getallen zijn lastiger dan de scorecondities met de hogere getallen. Je merkt het misschien al, voor zo’n klein pakje kaarten heeft Sprawlopolis een goede herspeelbaarheid.
In principe speel je elke beurt een kaart uit en plaats je die in je stad. Misschien draai je die nog beetje, of je legt de kaart deels over een andere kaart. De rest geef je door.
Het is een coöperatief spel. Je mag over het spel praten, maar niet vertellen wat er precies op de kaarten in je hand staat. Dit werkt heel eenvoudig en je bent zo aan het spelen.
Wel vind ik het coöperatieve deel niet zoveel toevoegen. Je kunt geen taken verdelen. Je hebt geen aparte karakterkaarten met andere eigenschappen of iets vergelijkbaars. Solo is waar dit spel het beste tot zijn recht komt. Je kunt dan elke keer uit drie kaarten kiezen en je gaat door totdat alle kaarten op zijn, zoals in het coöperatieve spel. Net zo lastig af, maar het speelt wel vlotter.
De puzzel die je voor je kiezen krijgt is niet altijd even makkelijk. Je krijgt punten voor elk grootste aaneengesloten gebied per gebiedssoort, voor de verschillende scorecondities en je krijgt minpunten voor elke weg in je stad. Soms heb je tegengestelde belangen. Soms heb je wat geluk of pech met de volgorde van de kaarten die je trekt, maar het is altijd een leuke uitdaging.
Al met al is Sprawlopolis een aardig coöperatief spel. Veel beter is het als solo spel. Het heeft een goede herspeelbaarheid en geeft je genoeg uitdaging in de vijftien minuten dat het spel duurt.
In bovenstaande schaal is 1 ster ‘helemaal niet leuk ‘, 4 sterren ‘neutraal’ en 7 sterren ‘extreem leuk’.
Deze spelbespreking is geschreven na het spelen van 7 potjes van het besproken spel.
