Kip Koe Koning

Kip. Koe. Koning! Iedereen steekt een paar vingers op en pakt de drie kaarten die bij het getal liggen dat correspondeert met het aantal vingers dat men opstak. Elke kaart hoort tot een bepaald setje. Elke setje geeft je punten op een andere manier. Er wordt tijdens het spel twee keer gescoord. Na de ronde waar een speler dertien kaarten heeft verzameld en als de hele stapel leeg is gespeeld. De speler met de meeste punten wint.  

Het klinkt simpel en dat is het ook. Te simpel? Misschien. Maar dat maakt het niet minder leuk. 

Er liggen dus een aantal getallenkaarten op tafel, afhankelijk van het spelersaantal. Laten we even zeggen nummer één tot en met zes. Daaronder, voor iedereen goed te zien, liggen drie (verschillende) kaarten. Elke kaart hoort bij een bepaalde soort. 

Je hebt de kaarten die na de eerste score fase worden afgelegd. Dit zijn de puntenkaarten. Deze leveren eenmalig het aantal punten op dat erop staat afgebeeld. Je hebt ook kerken. De speler met de meeste kerken krijgt tien punten. Dan heb je daarnaast nog boeren, boerinnen en boerderijen. Heb je een boer en een boerin, dan krijg je zeven punten. Heb je een boer, boerin en een boerderij, dan krijg je veertien punten. Een andere combinatie levert niets op.

Daarnaast heb je ook kaarten die na de eerste score fase bij de eigenaar blijven liggen tot het einde van het spel. Je scoort ze dus eigenlijk twee keer. Je hebt ridders. Een ridder levert een punt op. Behalve als je de meeste ridders hebt, dan levert elke ridder twee punten op. Dan heb je ook nog koningskaarten en verschillende soorten dierenkaarten. Die leveren allemaal punten op volgens een tabel die op de kaart staat. Een setje van vier paarden levert bijvoorbeeld tien punten op. Vier koeien ook. Vier koningen levert je zeven punten op. Heb je zeven koningen voor je liggen, dan krijg je maar liefst zesendertig punten. 

De basis van Kip, Koe, Koning is dus gewoon een setjes verzamelspel. Daar wordt een bied- of actie selectiemechanisme aan toegevoegd. ‘Steen, papier, schaar’-stijl, zeg maar. Vuisten boven tafel, iemand roept Kip, Koe, Koning en we laten allemaal een aantal vingers zien. Ze hadden heel makkelijk kunnen kiezen voor het in het geheim uitspelen van een kaart met een cijfer erop om daarmee duidelijk te maken welk setje je wil hebben, maar dit is leuker. Het voegt wat hilariteit toe aan het spel, want je gaat geheid een keer een ander aantal vingers opsteken dan je eigenlijk wilde.

Bij een serieuzere exercitie, een zwaarder spel, wil je dat natuurlijk niet op deze manier, maar bij Kip, Koe, Koning werkt dit uitstekend. 

Laten twee spelers hetzelfde aantal vingers zien, dan gaat er een kaart van dat setje uit het spel en mogen die twee spelers opnieuw Kipkoekoningen. Een kleine kink in de kabel, maar erg sympathiek dat deze spelers een nieuwe poging mogen doen. 

Je bent dus aan het kijken welk setje jij wilt, welke setje een ander zou willen en of je, in het geval van de ridders en de kerken, een meerheid kan verzamelen. Het heeft niet heel veel diepgang. Eigenlijk is het gewoon een kwestie van groepjes kaarten pakken die je wil pakken en zolang niemand je tegenhoudt, ben je OK.  Het werkt, door het (extreem) luchtige karakter, bijzonder goed met kinderen. Ook zou je het kunnen inzetten om de gemoederen wat tot bedaren te laten komen na een zwaarder spel, of juist om de toon te zetten op een ontspannen avondje met vrienden.