Friedemann Friese is een ontwerper die spellen maakt die mij altijd interessant lijken als ik er over lees, maar veel van zijn spellen stellen mij toch een beetje teleur als ik ze speel. Filou is een ouder spel van hem, maar is dan wel weer een spel van Friedemann dat mij eindelijk weer eens blij maakt.
Hoogspanning is geen spel die mijn top 100 zal halen, maar ik kan het zeker waarderen. Het idee, het concept van 504 was zo mooi, maar het spel was eigenlijk al een teleurstelling bij het openslaan van de regels. Vrijdag wordt door velen gezien als een van de beste solo spellen, ik vind het maar mwah, mwah. Maar ook van Fabelfruit had ik meer verwacht. Zijn spellen klinken altijd zo goed doordacht en origineel, maar ze raken mij zelden.
Zoals je misschien begrijpt ben ik geen lid van de Friedemann Friese fanclub, maar ik blijf altijd nieuwsgierig als hij weer met iets nieuws komt. Ik vind het namelijk wel mooi dat hij op zijn eigen manier blijft experimenteren met het ontwerpen van een spel.
Filou, de Kat in de Zak is, zoals ik al zei, al een ouder spel van hem. De kat ging eerst door het leven als Felix of Minoes, maar nu, in een nieuw White Goblin Games jasje, heet hij of zij dus Filou. Ik had het spel nog nooit gespeeld, een goede reden dus om hem eens op tafel te leggen.
Het is een biedspel. Je biedt op een aantal kaarten op tafel. Je weet alleen pas heel laat in de ronde waar je precies op biedt, omdat steeds meer kaarten worden opengedraaid. Het zou dus zo maar kunnen zijn dat wat in het begin iets heel moois leek, uiteindelijk een waardeloze set van kaarten blijkt te zijn. De kat in de zak.
Iedere speler krijgt een set met kaarten met positieve punten, negatieve punten, nul punten of een hond. Iedere speler begint het spel ook met een hoeveelheid muizen, het geld in het spel.
In het midden van de tafel liggen ook een set kaarten met daarop een aantal muizen. Hoeveel is afhankelijk van het aantal spelers.
Beginnend met de startspeler leggen de spelers een kaart uit hun hand in de rij op tafel. Niemand weet nog wat op die kaarten staat, behalve dan op de kaart die je zelf hebt neergelegd natuurlijk. Dan begint de startspeler met bieden, de spelers daarna mogen passen, ze pakken dan de muizen op de eerste beschikbare muizenkaart, of ze bieden hoger op de gehele set kaarten. Nadat iemand gepast heeft wordt de eerstvolgende kaart opengedraaid. Hierna weet je dus iets meer over waar je op biedt. Veel of weinig punten. Dit gaat door totdat er een iemand overblijft. Die betaalt wat hij heeft geboden en pakt alle kaarten.
Het zou dan nog kunnen zijn dat er honden in het setje kaarten zitten. Meerdere honden, geen probleem, die gaan wel lekker met elkaar spelen. Zit er een enkele hond tussen dan gebeurt er iets. Is het een kleine hond, dan jaagt hij de meest negatieve kat weg. Is het een grote hond, dan jaagt hij de kat weg met de hoogte positieve waarde. Slechts nieuws dus.
Ook handig om te weten. De muizen waarmee je op de kaarten biedt zijn ook punten waard. Je biedt dus met je punten.
Ik ben niet van de biedspellen. Ik vind blind bieden altijd wel leuk, maar ik ben gewoon niet zo goed in bieden als het open en bloot moet. Ik weet niet wat dat is met mij. Filou is een uitzondering op de regel. Ik zeg niet dat ik er goed in ben, maar ik vind het wel leuk. Dat is het belangrijkste, toch?
Wat ik het leukste aan het spel vind is het feit dat je in eerste instantie niet goed weet waar je op biedt. Als startspeler heb je eigenlijk een nadeel. Jouw kaart wordt als eerste opengedraaid, dus dat stukje informatie dat alleen bij jou bekend was is al snel bekend bij iedere speler. De laatste speler heeft wat dit betreft dus een voordeel. Hij of zij is wel weer later aan de beurt om te bieden en zal daardoor, als hij de kaarten wil hebben, vaak meer betalen dan als je eerder kunt bieden.
Het startspelerschap circuleert wel. De speler die de laatste set kaarten heeft gewonnen wordt de nieuwe startspeler.
Wat ik ook leuk vind is dat, doordat de ene speler meer informatie heeft over wat er uiteindelijk in de zak zit, het niet alleen gaat om wie het meeste muizen op tafel legt, maar bluffen ook een belangrijk onderdeel van het spel is. Je kunt andere spelers laten denken dat de inhoud van de zak echt waanzinnig is, maar werkelijk heb je een kaart met een negatieve waarde of een hond neergelegd.
Je speelt het spel totdat iedere speler al zijn kaarten heeft gespeeld, maar het is wel zo dat er aan het begin van het spel een kaart uit iedere stapel spelerskaarten wordt verwijderd. Je weet dus niet precies wat iedere speler op handen heeft. Dit is ook wel grappig.
De regels zijn eenvoudig en het spel speelt snel. Door het bieden en bluffen is er ook de nodige interactie. Filou, de Kat in de Zak is dus gewoon er erg prettig tussendoortje. We gaan dit jaar nog op vakantie met de familie, dus deze gaat lekker in de tas.
