De Zoektocht naar El Dorado Review

Wie, wat?

Wat is leuk?

Het spelconcept en de regels zijn, en dat zijn we toch wel gewend van Reiner Knizia, vrij eenvoudig op het eerste gezicht en snel te leren.
Het is een deckbuilder, en een vrij rechttoe rechtaan soort mag ik wel zeggen. Het is de combinatie met het race element dat het spannend maakt. Je begint met een setje kaarten, voor iedereen hetzelfde, en de bedoeling is dat je met een avonturier een route over het bord aflegt richting El Dorado. Door de jungle, langs jungle stammen, over rivieren. De speler die als eerste aankomt in het land van goud heeft gewonnen.
Je bouwt in het spel dus aan je eigen stapeltje kaarten. Je begint met een paar simpele kaarten, niet zo heel sterke, maar gedurende het spel koop je er meer. Daar zit ook weer iets leuks in. In de markt liggen altijd maar zes kaartsoorten, elke soort start met drie kaarten in de stapel. Op het moment dat iemand de laatste kaart van een stapeltje koopt, dan komt er een plek vrij. De speler die daarna een kaart wil kopen, die mag dan een nieuw soort toevoegen aan het aanbod. De spelers bepalen dus zelf welke kaarten in het aanbod komen te liggen. Dit geeft een heel leuke dynamiek.
Elk vakje op het bord heeft een bepaald type terrein en een bepaalde moeilijkheidsgraad. Je moet thematisch denken aan een vakje met open jungle, een vakje dat wat meer begroeid is en een compleet dichtbegroeide jungle. Je kunt kaarten niet stapelen. Als je je door de dichtbegroeide jungle moet slaan, een vakje met sterkte drie, mag je niet drie kaarten spelen met een sterkte 1. Je moet een jungle-kaart spelen met sterkte 3. Je kunt dan weer wel een 3 kaart spelen om je over drie vakjes met sterkte 1 te bewegen. Slim een route uitzoeken, die past bij de kaarten die je hebt getrokken en in jouw stapel zitten, is heel belangrijk.
Het speelbord, de jungle, is modulair. In de doos zitten meerdere onderdelen, die je tegen elkaar kunt schuiven in een opstelling aanbevolen door de ontwerper. De ene opstelling is wat moeilijker dan de ander, maar je kunt natuurlijk ook zelf een beetje spelen met de tegels totdat je een bord voor je hebt liggen waar je blij van wordt. Naast het gevarieerde marktaanbod, het bord op tafel, zit er ook nog een andere variant in de doos. Deze voegt grotten toe aan het bord. Grotten zijn eigenlijk bonus fiches, een extra kaart pakken of een extra stap zetten bijvoorbeeld, die je kunt bemachtigen op bepaalde plekken op het bord. Met de variatie van spel tot spel zit het wel goed dus.
Door het race element zit er genoeg interactie in het spel. Je kunt bepaalde plekken ook blokkeren voor je tegenstanders en dit voegt dus, naast het bouwen van je deck, een mooi tactisch onderdeel toe aan De Zoektoch naar El Dorado.

Wat is minder?

Wat meer?

Belangrijkste Spelmechanismen: Deck Building, Race, Bewegen over een Raster
Leuk Solo? Geen solo variant.
Leuk voor 2 spelers? Met twee speelt het spel heel anders. Wel leuk. Je speelt met twee poppetjes, tegelijk. Hierdoor controleer je dus eigenlijk een team van avonturiers die samen kunnen werken. Een mannetje kan plekken blokkeren voor je tegenspeler, terwijl jouw andere poppetje alvast richting El Dorado vliegt.

Conclusie?

 8/10