Ik ben in Lanzhou geweest en ik moet zeggen dat het een stuk minder idyllisch op mijn overkwam dan het plaatje op de doos van De lampionnen van Lanzhou doet vermoeden. Het spel, uitgegeven door White Goblin Games en bedacht door Christopher Chung, daarentegen kan mij wel zeer bekoren.
Lanzhou was wellicht de meest memorabele stad van onze China reis van een aantal jaren geleden en ik heb geen lampion gezien, maar deze verhalen zijn wellicht meer voor een ander moment. Het spel is vrij simpel eigenlijk. Het doel is om aan bepaalde doelkaarten te voldoen die je punten geven. Deze doelkaarten vragen je om zes lampion kaarten in te leveren met een verschillende kleur, of vier van dezelfde kleur, of drie setje van twee dezelfde kaarten. Hoe eerder je dit voor elkaar krijgt hoe meer punten je krijgt.
De kaarten krijg je door lampion tegels aan te leggen. Deze tegels geven weer hoe verschillend gekleurde lampionnen in de rivier drijven. Een tegel heeft vier kanten en aan enkele kant drijft een groepje lampionnen, dit kan in verschillende kleuren zijn, maar soms hebben zijdes ook dezelfde kleur lampionnen.
Als je een tegel aanlegt krijgt iedere spelen een kaart in de kleur van de zijde die naar hem of haar wijst, maar weet de actieve speler zijn tegel ook nog zo aan te leggen dat een zijde van zijn tegel grenst aan een zijde van een andere tegel met dezelfde kleur, krijgt hij ook nog een lampionkaart in die kleur. Dan zou het ook nog eens kunnen dat er bootje of ornamenten op jouw tegel of een tegel waar je aanlegt staan, hiervoor krijg je dan een fiche, die je in een volgende beurt zo kunnen gebruiken of kaarten om te ruilen.
Dit doe je voordat je de mogelijkheid hebt om aan doelkaarten te voldoen. Daarna leg je pas een tegel aan. Dit gaat door tot alle tegels op zijn, en dan wint de speler met de meeste punten.
Lanzhou komt wat mij betreft op de stapel heerlijke tegellegspelletjes. Het heeft simpele regels, het ziet er mooi uit en het speelt goed met met alle spelers aantallen. Je hebt het principe van het spel zo uitgelegd, maar omdat de manier waarop je jouw tegel legt direct invloed heeft op wat jouw tegenstanders in hun beurt kunnen, biedt het spel genoeg diepgang en interactie om het lang leuk te houden. Erg leuk mag ik wel zeggen.
Hoe meer spelers in het spel, hoe lastigere het wordt om je tegels zo te plaatsen dat jij er voordeel van hebt, maar je tegenstanders zo min mogelijk voordeel. Dit is natuurlijk tijdelijk, want uiteindelijk gaat iedereen de vruchten plukken van de kaarten die hij ontvangt, maar het gaat er dan om dat jouw vruchten meer waard zijn dan de vruchten van een ander. Het slim plaatsen van tegels, goed timen en weten wanneer je voor welk type doelkaart moet gaan. Daar draait het om. Dan heb je ook nog de fiches die je kunt verzamelen. Deze geven je net dat beetje extra ruimte om te spelen met de kaarten die je hebt. Hierdoor kun je, als misschien niet iedereen het verwacht, door kaarten de ruilen met de voorraad toch nog een doelkaart binnen slepen. Die voorraad moet je ook goed in de gaten houden, want hier kun je, als je goed oplet, ook een voordeeltje uithalen. Het kan namelijk voorkomen dat een stapeltje kaarten op is, bijvoorbeeld de rode kaarten. Dan is het niet handig om een tegel zo te leggen dat jij een rode kaart moet pakken, maar wel weer voordelig als jij die tegel zo aanlegt dat een andere speler een rode kaart moet pakken. Wat jammer nou, geen kaart voor jou, de rode kaarten zijn op. Zoals je ziet kun je, kun je nog best wat spelen met jouw eigen kaarten, de tegels en de voorraad, om zo een tactisch voordeel te krijgen. Al is het maar tijdelijk. Er zit meer in dit spel dan je denkt.
Lanzhou, hoewel ik gemixte gevoelens heb bij de stad, is het spel zeker een aanrader.
