Lees hier de recensie van Catan. Een klassieker van Klaus Teuber en 999 Games.
Bordspel Info
- Klaus Teuber
- 999 Games
- 3 - 4
- 90 minuten
Spelbespreking
Wij, de dappere kolonisten, zijn langs een eiland gevaren met hoge bergen, diepe dalen, donkere wouden, graslanden vol schapen en graanvelden tot aan de horizon. Goede god, wat willen wij graag op dat eiland wonen. Wat lijkt het ons heerlijk om het eiland te plunderen, elke grondstof op dat eiland tot ons nemen, om dorpen te stichten, wegen te bouwen, totdat het hele eiland veranderd is in één grote metropool. De kolonist die dat het best en het snelst doet, wint.
Het doel van het spel is, het snelst, de meeste punten verzamelen; wie als eerste tien punten heeft verzameld is de winnaar. Hoe doe je dit dan? Simpel, Catan bestaat uit 19 hexagonale tegels. Deze tegels geven een bepaalde grondstof weer; erts, graan, hout, steen en schapen. Op elk van deze tegels wordt een nummer geplaatst van twee tot en met twaalf. Iedere speler heeft aan het begin van het spel 2 dorpjes geplaatst op een plek tussen de tegels, er wordt elke beurt met twee dobbelstenen gegooid. Als er een getal gegooid wordt waar jouw dorp aan grens krijg je de grondstof die op de tegel is afgebeeld.
De grondstoffen die je op deze manier verkrijgt, kun je onderling ruilen en gebruik je om nieuwe dorpen te bouwen, je dorpen uit te breiden naar steden en deze te verbinden door middel van wegen. Je kan met je grondstoffen ook speciale ontwikkelingskaarten kopen, om een leger te creëren of extra punten te krijgen. Als je jouw wegen en dorpen zo bouwt dat zij de langste route vormen krijg je punten en dit is ook het geval als je de grootste legermacht op de been brengt.
Als er 7 wordt gegooid kan je elkaar ook een beetje pesten door een zogenaamde dief op een tegel te plaatsen, waardoor deze tegel geen grondstoffen meer levert.
Review
Voila, easy peasy. Een aantal simpele regels, die zo te leren zijn. Niet veelspelers pikken het spel zo op. Toen ik voor het eerst in aanraking kwam met dit spel was ik er zo eentje, maar hoe was die eerste ontmoeting? Mêh, het klikte nooit echt tussen ons. Ik had altijd het gevoel dat als je het spel vaker speelde, je toch echt in het voordeel was. De ervaren kolonist was wat leiper in het onderhandelen en wist net iets beter waar je de dorpjes en wegen moest plaatsen. Hierdoor had ik in veel potjes het gevoel dat ik wel meespeelde, maar al snel geen enkele rol van betekenis had.
Als je dan na een paar keer spelen een beetje door had hoe het echt moest, konden de dobbelstenen alsnog roet in het eten gooien. Je had je dorpjes op waanzinnige locaties gesticht, maar de bijbehorende getallen werden zelden gedobbeld.
De willekeur van het dobbelen en het feit dat ik als beginner niet meteen het idee had kans te maken op de overwinning, maakte voor mij dat het spel uit gratie viel. Als iemand dit spelletje wilde spelen moest ik werkelijk meegetrokken worden.
Het punt is, dat ik duidelijk in de minderheid ben. In Nederland is het spel overal te krijgen, en veel mensen hebben het in hun kast staan. Dus ook al vind ik het niks. Als iemand die net komt kijken in de bordspelwereld en wil weten of hij of zij Kolonisten moet aanschaffen, zou ik toch bevestigend antwoorden. Het spel ziet er aardig uit, de tegels, de dorpen en wegen zijn kleurrijk en aan het eind van het spel is mooi te zien wat iedereen bereikt heeft. Het duurt niet lang voordat je een beetje begrijpt wat de bedoeling is en dat is toch wat de meeste niet veelspelers afschrikt: regels. Ik vind, als het gaat om ’introductiespellen’, andere spellen beter en leuker (Carcassonne, Ticket to Ride), maar het is geen slechte start.
