Een recensie van Machi Koro van Masao Suganuma, uitgegeven door White Goblin Games.
Recensie:
De spelmechanismen:
Er zijn zaken in dit spel die ik leuk vind en andere dingen vind ik wat minder. Wat ik goed aan dit spel vind is dat de regels erg simpel en de mechanismen die zijn gebruikt makkelijk te doorgronden zijn. Dit betekent dat je dit spel in een minuut kunt uitleggen en dus snel kunt beginnen met spelen.
De manier waarop de verschillende kaarten, met de verschillende kleuren, je punten geven zorgt ervoor dat je gedurende het gehele spel betrokken bent bij alles wat er op tafel gebeurd. Sommige kaarten actieveren namelijk in je eigen beurt, maar er zijn er ook die je geld opleveren als een andere speler de juiste waarde werpt met de dobbelstenen. Opletten dus.
Het is ook erg leuk om je eigen motortje op gang te laten komen met kaarten die goed bij elkaar passen, maar dit heeft dit ook een nadeel. Het is namelijk zo dat de markt elke keer hetzelfde is en op het moment dat jij en jouw medespelers weten welke kaarten goed bij elkaar passen, en veel punten opleveren, zullen ze daar elke keer weer voor gaan. Dit kan ervoor zorgen dat een spelletje Machi Koro keer op keer hetzelfde aanvoelt, met het enige dat anders is het resultaat van je dobbelsteenworp.
Het kopen van de goed werkende kaartcombinaties is bijna verplicht. Je moet wel als je kans wil maken om te winnen. Doe jij het niet, dan doet iemand anders het wel.
Het is ook een dobbelspel en met een dobbelspel komen dobbelstenen. En die kunnen een zegen zijn of een last. Wanneer je slecht rolt, dan krijg je niet alleen zelf geen inkomen, maar het kan ook zo zijn dat je daarbij ook nog eens anderen wel extra inkomen geeft. Jij kan dan een beurt helemaal niets doen en je tegenstander is weer een stapje dichter bij een goed draaiende motor.
Dit gebeurde bij mijn eerste spel Machi Koro. Niet echt bij mijzelf, maar bij een medespeler. Hij bleef maar slecht rollen, beurt, na beurt, na beurt. Hij kon gewoon niks doen. Dit is best grappig als het een of twee keer gebeurd, maar na een derde en vierde ronde bijna geen geld te hebben ontvangen is het niet zo lollig meer. Niet voor hem, maar voor de rest ook niet. Het maakte de hele ervaring minder aangenaam.
Je hebt natuurlijk gedurende het spel wel een beetje controle over je worp, maar vooral in het begin moet je gewoon geluk hebben. Daarna is het je eigen schuld als je geen kaarten hebt gekocht met een waarde vijf en je blijft maar vijf gooien.
Het thema:
Machi Koro is een stedenbouwspel. Je begint met simpele gebouwen en eindigt met wat duurdere, luxere gebouwen in je stad.
Tenminste dat is het idee. In de praktijk hebben de verschillende gebouwen alleen een leuk naampje met een bijbehorend plaatje. De functie van het gebouw in het spel heeft niets te maken met de functie van het gebouw in de ‘echte’ wereld en daardoor is het spel niet echt thematisch dus.
Het uiterlijk:
De illustraties zijn kleurrijk, sprankelend en erg vrolijk. Het spel ziet er gewoon goed uit.
De kwaliteit van de onderdelen:
Prima. Niks over te klagen.
Het plezier:
Ik vind het een redelijk leuk spelletje. Niks meer, gewoon aardig. Je moet het spelen met de juiste groep. Voor als je met niet-veelspelers gaat spelen is het een goed spel om op tafel te zetten. Ik zou het daarom vooral een introductiespel noemen. Het speelt lekker snel weg, is makkelijk uit te leggen en iedereen is gedurende een half uur met elkaar bezig.
Maar de veelspeler in mij laat het een beetje koud. Het voelt erg Catanig aan en dat is ook een spel waar ik nooit om vraag. Ik zie dat het spel goed in elkaar steekt en ik weet dat veel mensen dit spel de hemel in prijzen, maar Machi Koro geniet niet mijn voorkeur. Je zult mij het dan ook niet vaak meer zien spelen.
