Een sluwe vos is een blije vos. In Happy Fox, een spel van Wolfgang Kramer, Manfred Reindl en 999 Games (via de Kruidvat winkels), ben je als vos op zoek naar sappige ganzen. Maar pas op voor de hond.
Wolfgang Kramer heeft een bijna eindeloze lijst aan goede, leuke spellen. Van grote bordspellen tot kleine kaartspellen. Voor elk wat wils. Dus als hij een nieuw spel uitbrengt dan heeft dat mijn aandacht. Hoewel ik niet echt bekend ben met het werk van Manfred Reindl was dus ook erg benieuwd naar Happy Fox.
In Happy Fox heeft iedere speler een stapel kaartjes in hun eigen kleur. In die stapel, die je vooraf goed schud, zitten dezelfde kaarten. Je hebt ganzen, honden en vossen. Je trekt een aantal handkaarten en het spel kan beginnen. In je beurt mag je twee dingen doen. Als je deze op hand hebt, mag je een gans of een hond voor je neerleggen, met de afbeelding naar beneden. Of je mag, als je deze hebt, een vos uitspelen.
Stel we zijn een aantal rondes verder en alle spelers hebben wel een paar kaarten voor zich liggen. Een speler denkt dat het een goed moment is om een vos uit te spelen. Dan mag die elke andere speler langsgaan om een kaart te openbaren. Is het een gans, dan mag die speler bij de volgende andere speler een kaartje opendraaien. Weer een gans, mooi. Bij de volgende speler draait die een hond open. Dat is dus een probleem. De beurt is ten einde. De speler die een hond heeft krijgt de vos, de hond en de eventueel al eerder open gedraaide ganzen op hun puntenstapel. De ander spelers met open gedraaide ganzen krijgen hun eigen ganzen op hun puntenstapel. De speler die de vos uitspeelde, die krijgt niks.
Was die speler eerder gestopt, want twee ganzen is meer dan genoeg, dan had die alle open gedraaide ganzen en hun eigen vos gekregen.
Dit gaat zo door. Beurt na beurt. Ronde na ronde. Ganzen en honden worden met de afbeelding naar beneden uitgespeeld. Vossen worden openlijk uitgespeeld. Vossen vangen ganzen. Honden jagen vossen weg. Totdat de laatste kaart wordt gespeeld. Iedereen krijgt de kaarten die voor hen liggen nog op hun puntenstapel en dan wint de speler met de meeste kaarten op hun stapel.
Regenboogslang, eerder deze week besproken, kan ik als puur kinderspel zien door de 4+ op de doos. Bij een spel met 6+, zoals dit spel, kan ik dat al wat minder.
Goed, ik was dus benieuwd naar het spel, maar Happy Fox is zeker geen aanrader.
Soms heb je het gevoel dat, en iedere grote ontwerper heeft wel eens zo’n spel, dat een uitgever bij de betreffende ontwerper heeft aangeklopt en heeft gevraagd: ‘Hé, heb je nog een spel?’ En dat die ontwerper dan naar een stoffige zolder loopt, een la open trekt en dan helemaal achterin een paar vlekkerige, gekreukte papiertjes tevoorschijn haalt met wat gekrabbel erop en hier en daar een getal of een icoontje. Dat dan aan die uitgever geeft en zegt: ‘Doe er wat leuks mee, ik gebruik het al tijden niet meer.’
Ik hoop dat dit het geval was bij Happy Fox. Ik hoop dat het zo is gegaan. Dat dit zo’n spel was dat ze toevallig nog op de plank hadden liggen en niet dat dit een serieuze poging is om een goed en modern kaartspel te maken.
Een kaartspel met bluf-elementen, deductie en je geluk beproeven. Dat klinkt best leuk. Maar van bluffen is geen sprake. Geluk beproeven doe je wel, dat klopt. Maar, van deductie is ook geen sprake. Er is geen enkele manier om te achterhalen wat iemand voor zich heeft liggen. Je speelt kaarten uit en op een bepaald moment denk je ‘laat ik eens een vos spelen’. Daarna begint gewoon het equivalent van het spel dat je misschien wel eens met je dochtertje, zoontje, neefje of nichtje hebt gespeeld. Je kent het wel, dan heeft die iets achter de rug en dan moet jij raden in welke hand dat zit. Dan zeg je links en dan is het rechts. Dan doe je net of jij het heel erg vindt, maar uiteindelijk boeit het je totaal niet, want het was toch een kapot autootje of een afgelikt snoepje.
Dat gevoel, van ‘ja, doe maar links dan’, dat had ik bij Happy Fox. Continu. Het spel is niet duur en het heeft best een schattig thema hoor, maar er zijn genoeg leuke, korte en makkelijke te leren spellen op de markt. Zelfs voor kinderen van 6+. Laat dit spel alstublieft links liggen en koop dan Slynx of Take 5! (junior), van dezelfde ontwerper, of Flits of Audition van dezelfde uitgever. Veel leuker.
In bovenstaande schaal is 1 ster ‘helemaal niet leuk ‘, 4 sterren ‘neutraal’ en 7 sterren ‘extreem leuk’.
Deze spelbespreking is geschreven na het spelen van 3 potjes van het besproken spel.
Voor de doelgroep, kinderen van 6 en ouder, drie sterren. Voor de wat oudere spelers, zoals ik, dan kom ik toch niet verder dan een één.
