Wie, wat?
- Joanna Kijanka, Ignacy Trzewiczek
- Roman Kucharski
- White Goblin Games, Portal Games
- 1 - 4
- 45 - 90 minuten
- 10+
Wat is leuk?
- De mini-wereld die in Empires of the North is geschapen (of eigenlijk in zijn voorganger Imperial Settlers) is klein maar vol detail. Leuk.
- De componenten zijn goed. De insert heel erg fijn.
- De regels en het spel zijn eigenlijk betrekkelijk eenvoudig, de complexiteit en de kracht ligt hem in de verschillende acties op de kaarten.
- Het Imperial Settlers universum draait om de verschillende volkeren. Elk volk heeft zijn eigen stapeltje unieke kaarten, met bijbehorende unieke kaarteigenschappen. Elk volk speelt dus anders, heeft een andere moeilijkheidsgraad, en dat is een geinig idee.
- Niet elke kaart komt even vaak voor in jouw stapeltje. Op elke kaart staat aangegeven hoe vaak. Aan het begin van de ronde trekt iedereen vier kaarten. De keuze die je moet maken als je ziet dat je een unieke kaart kan kopen, die je op dat moment misschien nog helemaal niet nodig hebt, maar anders op de aflegstapel komt, is leuk.
- In het spel wordt ook gebruik gemaakt van een actieschijf. Deze bestaat uit een vijftal losse onderdelen, met op elk onderdeel een actie, en deze losse onderdelen worden geschud voordat de schijf in elkaar wordt gezet. Alle speler hebben twee actiefiches die ze kunnen toewijzen aan een actie op de schijf. Ze kunnen deze omdraaien naar de andere zijde om het fiche te verplaatsen naar een naastgelegen actie. Zo kun je op deze manier vier acties uitvoeren. De actieschijf is elk spel net wat anders, dus vaste combo’s van eerst actie 1 en dan actie 5 met hetzelfde fiche, spel na spel, komen niet vaak voor. Interessant is dus dat de individuele actieplekken elke keer andere buren hebben.
- Het varen naar de eilanden zorgt voor een klein beetje spelerinteractie. Je kunt eilanden plunderen voor extra goederen, of veroveren voor een mooie eigenschap of nieuwe actiemogelijkheid, en vaak toch nog wat extra goederen. De speler die als eerste een boot heeft geplaatst mag als eerst kiezen. Verre eilanden vragen wat meer proviand. Veroveren kost wat extra kracht. Beide zaken moet je al toewijzen aan het schip als je die plaatst. Zo ben je een beetje naar elkaar aan het kijken. Wat zou die speler willen hebben? Wat wil ik? Moet ik er een visje op leggen voor de zekerheid, want misschien kom ik anders met lege handen thuis?
- Er zit een uitgebreide solo modus bij het spel met verschillende scenario’s die je elke keer, met kleine regelveranderingen en actiemogelijkheden, op een andere manier uitdagen. Deze solo modus speelt lekker snel. Je krijgt maar vier rondes de tijd om succesvol te zijn. Zo kun je elk volk uitproberen en het aantal punten proberen te halen die als doel wordt gesteld. Buiten het puntenaantal dat je moet halen stelt het spel je op de proef door events die elke ronde plaatsvinden. Deze events zijn elk scenario anders. Elke ronde wordt er een fiche getrokken met een nummer erop en die bepaalt welke gebeurtenis gaat plaatsvinden. Ook moet je soms aan bepaalde condities voldoen bij acties tijdens het spel of aan het einde.
Wat is minder?
- Het idee van de verschillende volkeren is leuk, zoals ik hierboven al zei, het effect dat het heeft op mijn spelervaring wat minder. Doordat de decks zo zijn gebouwd dat ze steunen en bouwen op een bepaalde spelmechanismen, wordt je dus gedwongen om op die manier te spelen. Je kan niet anders. Op de kaarten die je speelt staan nu eenmaal eigenschappen of extra acties die je in die richting sturen. Heb je bepaalde kaarten voor je liggen, dan is het vaak een kwestie van die kaarten elke ronde laten afgaan en ondertussen maar extra kaarten blijven bouwen, die zijn immers ook gewoon punten waard. Ik voel me in Empires of the North eigenlijk een soort coverband. Ik speel misschien erg leuke liedjes elke avond, maar ik heb noch de muziek, noch de tekst zelf geschreven. Dat hebben in geval de ontwerpers van het spel gedaan. Zij hebben leuke volkeren neergezet, maar het spel biedt voor mij te weinig mogelijkheden om mijn eigen pad te kiezen. Stel dat ik een monsterscore neerzet, dan voelt dat niet als mijn prestatie. Ik ben niet zo slim geweest om een bepaalde combo te bedenken, dat heeft het stapeltje kaarten van mijn volk voor mij gedaan.
- De actieschijf in het midden van de tafel voegt wat worker placement, het toewijzen van een actiespeelstuk, toe aan het spel. Het is wel een concurrentieloze versie van dit spelmechanisme, want je kunt zoveel speelstukken op een actieplek plaatsen als je wilt
- Je kunt in dit spel elkaar ook aanvallen. Tegen inlevering van een bijltje, die je ook nodig hebt om eilanden te veroveren, kun je dan een kaart van je tegenstander tijdelijk deactiveren. Ik vind dit, hoewel dit mechanisme in Imperial Settlers nog destructiever was, helemaal niks. Of in ieder geval niets toevoegen aan het spel. Solo heb je er natuurlijk niks aan. Met twee spelers werkt dit het beste. Jij valt je tegenstander aan, jouw tegenstander jou. Als dat de moeite waard is natuurlijk. Bijltjes liggen niet voor het oprapen en het veroveren van eilanden is vaak meer de moeite waard. Zeker later in het spel hebben spelers zoveel kaarten voor zich liggen dat een gerichte aanval niet altijd heel veel effect heeft. Maar ik vind het vooral niks, omdat het eigenlijk als een soort van catch-up mechanisme dient, en dit niet werkt. Je valt meestal iemand aan die een goed geoliede machine voor zich heeft liggen. Waarom zou je een stok in iemands wiel steken als die toch al vierkante wielen heeft? Maar goed, in een veelspeler potje, wie gaat die aanval inzetten? Je laat misschien andermans motor tijdelijk stilvallen, maar daar help je iedereen mee. Een persoon zal een bijltje moeten inleveren, maar schiet die persoon er ook het meeste mee op? Dat is nauwelijks te bepalen.
- Empires of the North is een tweespelerspel of een solo spel. Met meer zou ik het niet spelen. Je bouwt een uitgebreid tableau van kaarten op en hebt op een bepaald moment zoveel actiekaarten voor je liggen die je vanalles geven of laten doen. Ook heb je nog de acties die je met de actiefiches kunt uitvoeren, en de gebiedkaarten die je gratis kunt spelen als je een bepaalde actie uitvoert. Heel interessant voor jou, maar voor de andere spelers niet bijster boeiend om naar te kijken. Stel dat ze wel heel geïnteresseerd zijn in het reilen en zeilen van jouw rijk is het, door de overvloed aan kaarten en de (kleine) tekst op die kaarten, niet heel makkelijk om te volgen wat de ander allemaal aan het uitspoken is. Ook duurt het spel in zijn geheel en tussen jouw beurten door te lang wat mij betreft met meer dan twee spelers.
- Het spel is in principe ook een race. Als iemand vijfentwintig punten haalt, dan eindigt het spel. Het is dan nog niet gezegd dat die persoon het spel ook wint, dat zeker niet, maar het draait er wel om dat jij jouw motor sneller aan het draaien krijgt dan de ander. Daarvoor heb je een beetje geluk nodig. Trek je bepaalde kaarten op het juiste moment? Van alle bovenstaande minpunten is dit, het wel of niet hebben van geluk, denk ik iets wat mij het minst tegenstaat, maar ik vond het wel de moeite waard om te melden.
Wat meer?
- Belangrijkste Spelmechanismen: Hand Kaarten Beheren, Variabele Spelerseigenschappen, Plaatsen van een Actiespeelstuk
- Leuk Solo? Er zitten een aantal solo scenario’s in de doos. De een is leuker dan de ander (kwestie van smaak), maar er valt genoeg te ontdekken en uit te proberen in je eentje en het biedt een andere spelervaring dan alleen het simuleren van een tegenstander.
- Leuk voor 2 spelers? Als je het spel met meer spelers wil spelen is twee spelers het beste. Om en om acties uitvoeren en je hebt maar 1 tegenstander die je een beetje in de gaten moet houden.
Conclusie?
6/10
