In Love Letter, een minuscuul spelletje van Seniji Kanai en uitgegeven door 999 Games, probeer je de prinses, die doordat haar moeder gevangen is genomen erg verdrietig is, op te vrolijken door haar liefdesbrieven te sturen. Verschillende karakters aan het hof proberen je daarbij te helpen en diegene die de meeste brieven bij haar bezorgt is de winnaar van het spel.
Overzicht:
Een korte uitleg:
Het spel bestaat uit 16 kaarten. Op elke kaart staat een karakter, een getal en een eigenschap. Elke speler begint met 1 kaart op hand. Als je aan de beurt bent trek je een tweede kaart van de trekstapel. Je kiest een van de twee kaarten uit je hand en speelt deze uit. Je voert dan uit wat de kaart zegt. Als je bijvoorbeeld de wachter speelt, mag je een ander speler aanwijzen en raden wat voor een kaart deze in zijn hand heeft. Heb je het goed? Dan ligt deze speler uit de ronde. Met de Baron kaart mag je jouw handkaart vergelijken met die van een andere speler, de kaart met de laagste waarde ligt uit de ronde. De prinses zelf heeft de hoogste waarde, ze heeft als enige eigenschap dat ze nooit afgelegd mag worden. Gebeurt dat wel, dan ligt die speler uit de ronde.
Het spel gaat door totdat er maar 1 speler over is of totdat de trekstapel leeg is. De spelers die dan nog over zijn vergelijken hun handkaarten en diegene met de hoogte waarde wint de ronde en krijgt een roos. Afhankelijk van het aantal spelers win je het spel als je een bepaald aantal rozen hebt verzameld.
Recensie:
De spelmechanismen:
Dit is gewoon een heerlijk tussendoortje en je kunt het overal mee naar toe nemen. Het zijn maar weinig kaarten, maar je moet toch een beetje nadenken en er is genoeg interactie.
Je probeert zelf te achterhalen welke speler welke kaart heeft en ondertussen de andere spelers een beetje te misleiden door bepaalde kaarten wel of niet uit te spelen.
De rondes duren maar kaart, dus als je even geen geluk hebt, dan kan je zo weer meedoen.
Het thema:
Ik denk niet dat ik dit spel erg thematisch zou noemen. De functies van de karakters en hun werkelijke rol komen niet echt overeen. Dit wordt ook wel bevestigt door de vele varianten, officieel of zelf bedacht, die op de markt zijn gebracht.
Het uiterlijk:
De illustraties zien er erg mooi uit, als een schilderij bijna. Andrew Hepworth and Jeff Himmelman hebben hun best gedaan.
Ik ben zelf niet zo’n fan va de zwarte rand rondom de illustraties, maar je kan ergere dingen bedenken.
De kwaliteit van de onderdelen:
De kwaliteit is prima. Ik zou de kaarten ‘sleeven’ anders wordt bluffen een stuk moeilijker.
Het plezier:
Het is een heerlijk spelletje. Het speelt snel, het is aan iedereen uit te leggen en er zit genoeg interactie in.
Jij bent de eerste die een kaart moet trekken, een Wachter. Zonder enige informatie te hebben wijs je naar je overbuurvrouw en roept: “De Prinses, jij hebt de prinses!” Aan haar grote ogen te zien heb je gelijk. Wat een geluk! Ze zal haar revanche wel krijgen, over drie minuutjes, als de volgende ronde begint.
Stop het spel in je zak en neem het overal mee naar toe. Het zal maar weinigen teleurstellen. Makkelijk, kort en plezier gegarandeerd.
